Ne garip şey annelik...
Bir evrede annelik evresi olmalı. Bir kere başlayan ve hiç bitmeyen …insanın ömrüyle beraber giden…başlayıp da bir daha bitmeyecek olan sorumluluklar…ve sadakat. demek istediğim çocuğum beni böyle yordu, sabaha kadar uyutmadı, dinlemiyor, üzüyor, üstünü değiştirtmiyor, her şeye karşı geliyor, inat ediyor, bir bardak çayı sıcak sıcak içirmiyor, bir öğün yemek de masadan onbeş kere kalkılıyor, arkadaş toplantıları seyrekleşiyor seyrekleşmeyense merhaba ile hoşça kal arasında otuz dakika ile sonlanıyor, bilgisayar başına oturulamıyor, ele kitap alınamıyor, banyoda kapı gümgüm gümlüyor, bazı önemli önemsiz işleri yapmak için onun uyuduğu yahut da beş dakika, daha fazla değil, oyuncaklarıyla ilgilendiği vakitleri gözlüyorsun sonra koştur koştur mekik doku evin içerisinde ve normalin üzerinde bir güç yüklendiğini görüyosun…ve görüyosun ki zaman kıymetli… zaman hazine velhasılı demek istediğim bunlar değil. Demek istediğim o aradaki bağ. Mesela kazara düştüğün Kızılay da beş dakika oyalanamayacak kadar seni görünmez iplerle hızla çocuğuna doğru çeken şey, kendin yemeyip ona yedirmek, kendine değil önce ona almak daha da önemlisi gözlerini görmeden yapamamak, seni taklit eden, gözleyen, gözlemleyen biri olduğunu her an aklından çıkartmadan dört dörtlük yapmaya çalışmak , yanındayken bile özlemek, off bir uyusa deyipte uyuduğunda uyanmasını gözlemek, nasıl da büyüdüğünü anlayamamak, bunu ancak ayağına olmayan ayakkabılardan fark etmek, fakat cümlelerinin nasıl da büyüdüğünü fark etmek, seyretmek seyretmek ve seyretmek ama yine de doyamamak, her an değişen ifadelerini hayretle ve tebessümle izlemek, aşık olmak evet ben bu son üç günde iyice aşık oldum kızıma…
Not: Geçenler de bir kitapta okumuştum; çocuğunuzda beğenmediğiniz bir davranış mı görüyorsunuz gidin aynaya bakın yine mi göremediniz o halde gidin tekrar aynaya bakın!...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder